’பூர்வீகம்’ – விமர்சனம்!

சிறகு விரிக்கும் சின்னஞ்சிறு சிட்டுக் குருவிகள், தாய்மடியில் முட்டி முட்டி வயிறுமுட்டக் குடித்துவிட்டுத் துள்ளி ஓடும் தன் கன்றினை அம்மா என்றழைக்கும் தாய்ப்பசு, ஓய்வறியாமல் எந்நேரமும் தண்ணீரைத் தந்து கொண்டிருக்கும் ஊர்ப்பொது அடிகுழாய், கோயில் மரத்தடியின் கீழே ‘ஆடுபுலி ஆட்டத்தில்’ அமைதியாகவும், ஆரவாரமாகவும் காய்களை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கும் பெரியவர்கள், பம்பரமோ, கிட்டிக்குச்சியோ, கோலிக்குண்டோ, பச்சக் குதிரையோ, கபடியோ என ஏதோ ஒரு விளையாட்டில் தன்னை முழுமூச்சுடன் ஈடுபடுத்தி விளையாடும் சிறுவர்கள். பல்லாங்குழி, பாண்டியாட்டம், தாயம், கும்மி, தட்டாங்கல் என சிறுவர்களுக்கு நிகராகச் சிறுமிகளின் விளையாட்டுகள் என ரம்மியமாக இருந்தது சொந்த கிராமம். அந்த வயலும், வெள்ளத்தி வாழ்க்கையும் உதறி விட்டு
படிப்பிற்காகவும், தொழிலுக்காகவும் பூர்வீகத்தை விட்டுவிட்டு நகரத்திற்கு வரும் இளைஞர்கள், தங்களது கலாச்சாரங்களையும், உறவுகளின் மேன்மைகளையும் மறந்து போகும் போது, வாழ்க்கையில் எப்படிப்பட்ட பாதிப்புகள் ஏற்படுத்துகிறது என்பதை அழுத்தமாக பதிவு செய்திருக்கும் இயக்குநர் ஜி.கிருஷ்ணன், விவசாயத்தின் முக்கியத்துவத்தை உரத்த குரலில் சொல்லி மக்களை யோசிக்க வைக்க முயன்றிருக்கிறார்.

அதாவது விவசாயம் செய்து பிழைக்கும் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த போஸ் வெங்கட், ஸ்ரீரஞ்சனி தம்பதி, தங்கள் மகன் கதிரை விவசாயத்தில் ஈடுபடுத்தாமல், நன்கு படிக்க வைத்து, அரசாங்க அதிகாரியாக்க ஆசைப்படுகின்றனர். அதன்படி கதிர் நன்கு படித்து அதிகாரியாகி, பணக்கார வீட்டுப் பெண் சூசனை திருமணம் செய்து, சென்னையில் சொந்த வீடு கட்டி மகனுடன் வாழ்ந்து வருகிறார். ஆனால், வளர்ந்து ஆளாகிவிட்ட சூசனின் அலட்சியத்தால் கிராமத்து பெரியவர்களான போஸ் வெங்கட், ஸ்ரீரஞ்சனி தம்பதி அவமானப்படுகின்றனர். கூடவே நகர வாழ்க்கைக்கு ஆசைப்பட்ட அவர்கள், தங்கள் மகனின் நலனுக்காக பூர்வீக சொத்துகளை இழக்கின்றனர். அப்படி தனது பூர்வீகத்தை, பிறந்த மண்ணை மறந்த கதிர்,மனைவியை மீறி திருந்தினாரா? போஸ் வெங்கட், ஸ்ரீரஞ்சனி தம்பதி என்ன ஆனார்கள் என்பதுதான் பூர்வீகம் படக் கதை.

பக்கா வில்லேஜ் இளைஞரராக ஒரு முகமும், நகரத்து குடும்பத் தலைவராக இரண்டு முகங்களில் நடித்திருக்கும் நாயகன் கதிர், பாத்திரத்தின் கணம் உணர்ந்து சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார். கிராமத்து எளிமையும், இயல்பும், அழகுமாக வருகிறார் நாயகி மியா ஸ்ரீ.

இதுவரை ஏற்காத வேடமாக நாயகனின் தந்தையாக நடித்திருக்கும் போஸ் வெங்கட்டின் நடிப்பு பலே சொல்ல வைக்கிறத். மகனைப் படிக்க வைப்பது மட்டுமல்லாமல், சொத்துகளை விற்று பேரனையும் படிக்க வைப்பதில் அவரது பாசம் நெகிழ வைக்கிறது.அதே சமயம்ஊருக்கே சோறு போட்ட நாம இப்போ அரிஷிக்காக ரேஷன் கடை லைன்ல நிக்கிறேன் எனும்போது கலங்கவும் வைக்கிறார்.

அவரது மனைவியாக வரும் ஶ்ரீ ரஞ்சனிக்கும் இதுவரை ஏற்காத கிராமத்துத் தாய் வேடம். மகன் மீதான பாசத்தில் உணர்வு மேலிட நடித்திருக்கிறார்.

இவர்களுடன் சங்கிலி முருகன், இளவரசு, ஒய்.எஸ்.டி.சேகர், சூசன், சிவக்குமார் என மற்ற வேடங்களில் நடித்திருப்பவர்களும் பாத்திரங்களில் பொருந்தி இருக்கிறார்கள்

மியூசிக் டைரக்டர் சாணக்யாவின் இசையில் பாடல்கள் ஓரள்கவு கிராமத்து மண் மணத்தோடு இனிமையாக இருக்கிறது. பின்னணி இசை மாலை நேரத்து காற்றாக சுகம் தரும்படி பயணித்திருக்கிறது.

கேமராமேன் விஜய் மோகன், கிராமத்து அழகையும், மக்களையும் எதார்த்தமாக காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார். அதே சமயம், காட்சிகளில் இருக்கும் வண்ணங்களை சரியான முறையில் கையாள தவறியிருக்கிறார்.

பூர்வீகத்தை எழுதி டைரக்ட் செய்திருக்கும் ஜி.கிருஷ்ணன், அந்த கால கே.எஸ்.கோபாலகிருஷ்ணன் பாணியில் வழங்க ஆசைப்பட்டிருக்கிறார்.. ! தன் ஆசையில் ஓரளவு தேறியும் விட்டார்.

என்றாலும் இப்பூர்வீகம் – பூமர் ஸ்டோரி

மார்க் 2.5/5